Akıl ve Duygu

Akılla küs; duyguyla kardeş, insana yabancıdır “Aşk”. Onu dizginlemeye, durdurmaya çalıştığından akıl ona zordur; duyguysa ona yakındır, onu kışkırtır; istediği yola götürür hep.... Yolun dikenli ve yürünemez olması önemli değildir Aşk için. Kör gözlerine ışık olur; yanıltsa da, kandırsa da duygudan vazgeçemez Aşk, adeta onunla bütünleşir. İnsana ise; kendisini hissettirir ama kelimelerle ifade ettirmez; sadece duygunun dilinden konuşturur...

Ayakları yoktur aşkın. Ayaklarını yere bastırsın diye “Aklı” yaratmış Tanrı! Aşk hep dik başlı olmuş, burnunun doğrusuna gitmiş, akla inanmamış, duyguya yelken açmıştır....Akla kendini küstürmüş, duygununun anlamlı anlamsız değerlerine teslim olmuş. Sonunda akılsız ama duygulu kalmıştır aşk!

Siyah ve beyaz gibidir akıl; başka alternatifi yoktur. Bir şeye göre ya siyahtır ya da beyaz! Ne iyi ne de kötüdür. Nesneldir. Duygu ise renkli ve çeşitlidir, hem kötü hem iyidir. Sevgisi, hasreti, saygısı olduğu gibi nefreti, kini, kıskançlığı da vardır duygunun. Özneldir. Aklın değer şiddeti belirli ve kesinken; duygununki zamansız ve durumdan duruma değişkendir.

İnsan duygu ile aklın savaş alanıdır. Duygu hep gizlemiştir kendisini insandan. Bunu fırsat bilen akıl “tahtını” insanda kurmuştur. Sözünü doğada sadece “insana” geçirebilmiş; kendisine insanı köle yapmıştır.Yüzyıllarca insanların kendisine taptırmıştır. Akıl bununla onur duymuş ve belki de ilk kez kendini kandırmış; akıl bile “akılsızlık” etmiş, duygunun oyununa gelmiştir. Ama insanı gerçekten yöneten, ve insana hükmeden aklı değil duygusu olmuştur.

Aşk sadece Tanrının dilini bilir ve O’nu tanır. Çünkü kör olmadan önce sadece O’nu bilmiş; tanımıştır. Kör olduktan sonra O’nu bulamamış; Tanrı da kendisini kıyamete kadar göstermemeye and içmiş. Kendisini yeryüzünde terk etmiş! Bu nedenle sadece “iki” kişinin paylaştığı; dünyaya ve İnsana yabancı bir değer olmuştur. Aşkın kendisini “tanımlamasına” izin vermemiştir Tanrı! Çünkü Aşk kendisini tanımladığı zaman Tanrının sırrı çözülecektir. Aşk, Tanrıdan gelen en “başka” değerdir. Duyguların dilinden konuşmasının sebebi bu yüzdendir.